လူ႔သဘာ၀

ကေလးဘ၀တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔က မၾကိဳက္ရင္မစားဘူး၊ မဆာရင္မစားဘူး၊ ဆာလာရင္လည္း ေအာင့္မထားဘူး စားပစ္လိုက္တယ္၊ လိုခ်င္ရင္လည္း လိုခ်င္တာကို တန္းသိတယ္။ မလိုခ်င္ဘူး ဆိုရင္လည္း သိၾကားမင္းၾကီး လာေပးေပး မယူဘူး။
လူၾကီးေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ မရိုးသားၾကေတာ့ဘူး။ ဆာလို႔စားတာမဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္ က်လို႔စားတာ၊အားနာပါးနာနဲ႔ စားတာေတြျဖစ္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာ၊ မျဖစ္ခ်င္တာ၊ မလိုခ်င္တာ ကိုေျပာင္ေျပာင္လည္းမေျပာရဲေတာ့ဘူး။
တဖက္သားနားခံသာေအာင္ဆိုျပီးစကားေတြတန္ဆာဆင္ရင္းဆင္ရင္းကေနမဟုတ္တမ္းတရားေတြလည္း ေျပာတတ္ လာတယ္။
သည္အခါမွာ ဘာျဖစ္လာသလဲ ဆိုေတာ့ လူမွဳဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာ ၀င္ဆန္႔လာတယ္။
ဒါကို အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ရင္းကေန ကေလးတုန္းကကိုယ့္ကိုယ္ထဲမွာရွိခဲ့တဲ့ရိုးသားမွဳနဲ႔ မၾကိဳက္ရင္မၾကိဳက္ ၊ မလိုရင္မလို၊ လိုရင္လိုဆိုတဲ့ အခံစိတ္ေတြကတျဖည္းျဖည္း ပေပ်ာက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ကေလးတုန္းကမ်ားအူထဲအသည္းထဲကလွိဳက္ျပီးမၾကိဳက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူကဇြတ္ေပးေပးမယူဘူး။
အဲ.ၾကိဳက္ျပီေဟ့ဆိုရင္လည္း ဘယ္သူတားတားမရေတာ့ဘူး။ အတင္းယူမွာပဲဆိုတဲ့ ဇြဲနဘဲနဲ႔။
လူၾကီးျဖစ္လာေတာ့ မၾကိဳက္လည္း ၾကိဳက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ၾကိဳက္လည္းမၾကိဳက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာ ေတြနဲ႔၊ အေယာင္ေဆာင္လူသားၾကီးကိုျဖစ္လို႔။


မွတ္ခ်က္။ ။စာေရးဆရာ အတၱေက်ာ္ ရဲ ႔ ထိမ္းျမားေပါင္းဖက္ရန္ျဖစ္လွ်က္ပင္ခ်စ္ၾကင္နည္း ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲက ေနာက္ဆံုးအခန္း ကို အမွတ္တမဲ့ ဖတ္လိုက္မိျပီးတဲ့ေနာက္အထက္က စာေလးကို သေဘာက်လို႔ ရိုက္တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒီစာပိုဒ္ေလးက အဲ့ဒီစာအုပ္ရဲ ႔အခန္းတစ္ေနရာက စာပိုဒ္ေလးတစ္ခုပါ။
ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ လူ႔သဘာ၀ လို႔ ကိုယ့္ဘာသာေပးလိုက္တာပါ။